Çok saçma! İşte, bizim balık battı batalı ben hala alışamadım ya yeni hayatıma, durup durup şaşırıyorum geldiğim duruma. Yaptığım her şey bir başka gereksiz, bir başka alakasız görünüyor gözüme. Hayatımda olanlarla ve olmayanlarla saçmalığın dibine vurmuş bir insan evladıyım ben. Kabullendim artık bunu da, arada bir güneş doğsaydı iyi olurdu be. Bu da can yani! Bu yaşadığım şeyin adı kendi ayakları üstünde durmaksa eğer istemiyorum kardeşim! Almayayım ben merci. Çözdüm artık, kendi ayakları üstünde durmak değily yaymak isteyenlerdenim ben. Var mı itirazı olan?
Bir bak bakalım etrafına kaç kişi var yanındakinden memnun olan, ya da yürüdüğü yoldan? Aşk böcükleriyiz biz, ‘ayrılırsak ölürüz’cülerin dışında kim gönül rahatlığıyla yatıyor yatağa? Kim gözünü olması gereken yerde tutabiliyor? Ya da kim rahat bir nefes alıyor sabah kalktığında? Benim etrafımda çok yok böyleleri. Ya aklında, ya kalbinde ya da herhangi bir başka yerinde hep ah! çeken bir başka parça ile yaşıyorlar. Ben de onlardan biriyim işte.
Ne zaman başım sıkışsa dönüveriyorum eskilere. İzmir’de mi kalsaydım yoksa burada daha mı iyiyim? Acaba Londra’ da daha mı mutluydum? Ya evlilik? Acaba atsaydım o imzayı zamanında daha mı rahat olurdu içim? Ya da evet deseydim yüz yıl önceki o çocukluk aşkıma, o zaman arşa değecekti belki de başım. İşte böyle sorup dururken kendime geçiveriyor hayat, akıp gidiyor ellerimden. Ben her geçen gün bir gün daha yaşlandığımla kalıveriyorum ellerim bomboş.
Şansım bu ne yapayım? Bu zamana kadar neyi tuttuysam kuruttum. Derler ya, eline kız giren dul çıkar diye, işte o insanlar oluverdim son iki senede.
Ne 730 günmüş be kardeşim. Zaman her şeyin ilacı derler ya. Hı hı, evet öyle! Anca avutmak için söylemiş atalarımız bu saçma sözü. Madem zaman her şeye ilaç, o zaman ben neden karşımda kendime aldığım 3 tl’lik çiçekler, elimde eski dostum martini, salonumda yalnızlıktan ölmek üzereyim?
Bir bak bakalım etrafına kaç kişi var yanındakinden memnun olan, ya da yürüdüğü yoldan? Aşk böcükleriyiz biz, ‘ayrılırsak ölürüz’cülerin dışında kim gönül rahatlığıyla yatıyor yatağa? Kim gözünü olması gereken yerde tutabiliyor? Ya da kim rahat bir nefes alıyor sabah kalktığında? Benim etrafımda çok yok böyleleri. Ya aklında, ya kalbinde ya da herhangi bir başka yerinde hep ah! çeken bir başka parça ile yaşıyorlar. Ben de onlardan biriyim işte.
Ne zaman başım sıkışsa dönüveriyorum eskilere. İzmir’de mi kalsaydım yoksa burada daha mı iyiyim? Acaba Londra’ da daha mı mutluydum? Ya evlilik? Acaba atsaydım o imzayı zamanında daha mı rahat olurdu içim? Ya da evet deseydim yüz yıl önceki o çocukluk aşkıma, o zaman arşa değecekti belki de başım. İşte böyle sorup dururken kendime geçiveriyor hayat, akıp gidiyor ellerimden. Ben her geçen gün bir gün daha yaşlandığımla kalıveriyorum ellerim bomboş.
Şansım bu ne yapayım? Bu zamana kadar neyi tuttuysam kuruttum. Derler ya, eline kız giren dul çıkar diye, işte o insanlar oluverdim son iki senede.
Ne 730 günmüş be kardeşim. Zaman her şeyin ilacı derler ya. Hı hı, evet öyle! Anca avutmak için söylemiş atalarımız bu saçma sözü. Madem zaman her şeye ilaç, o zaman ben neden karşımda kendime aldığım 3 tl’lik çiçekler, elimde eski dostum martini, salonumda yalnızlıktan ölmek üzereyim?
İşin daha da kötüsü var; biliyorum ki benim ucuzcu çiçekler de hafta sonuna kadar ölecekler…
JanyBonne
1 yorum:
acı çekmen bile keyifli janybonne:)
Yorum Gönder